Μεταξύ Αμφίπολης και Αντικυθήρων .Ένα ποίημα πάνω σε ξένο στίχο

Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει
μεταξύ Αμφίπολης και Αντικυθήρων
με σημαία ευκαιρίας το αρχαίο κάλος,
μόνη αποσκευή τις ψευδαισθήσεις της
Η αρχαία σκουριά
οξειδώνει επικίνδυνα τη λαμαρίνα του σκάφους
και τα μυαλά των ανθρώπων
Σκάβουμε το λόφο
Κατεβαίνουμε στο βυθό
μια διαρκής κατάβαση στον Άδη
σε υπόγειους τάφους και θαλάσσια ναυάγια
Όλη η Ελλάδα ακουμπάει σε έναν τάφο
Είναι κι αυτός ένας τρόπος να ορίσεις τη ζωή
όταν μέσα σου έχεις πεθάνει
και τα μαλλιά των πεθαμένων στα χέρια
μοιάζουν με αλυσίδες που σε τραβούν στην άβυσσο

Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει
ανάμεσα σε ασύλητους θησαυρούς του χθες
και συλημένες ελπίδες του αύριο
τα αρχαία νομίσματα των ανασκαφών
δεν περνάνε στις αγορές του κόσμου
και στις λερές παλάμες των αρχαιοκάπηλων
βλασταίνει η οργή των νεκρών
Το αρχαϊκό μειδίαμα των κούρων
ειρωνεύεται την αφέλειά μας
ή προοικονομεί απλώς μια ετεροχρονισμένη εκδίκηση
όπως τους κοιτάζεις
και θέλεις να τους βγάλεις από τη μακαριότητα του χρόνου
και να ρωτήσεις γιατί
Μα πώς να μιλήσεις στα αγάλματα
αν δεν έχεις τη σπίθα του κεραυνού στο βλέμμα;

Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει
στις συμπληγάδες του χρόνου
χορταίνοντας τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη με τα παιδιά της
χωρίς ίχνος της αρχαίας κυδιάνειρας τρέλας
Όχι, το τρελοβάπορο του Ελύτη δεν υπάρχει πια
στις παρειές του φέρει τώρα το όνομα ΑΓ. ΩΝΙΑ*
καπεταναίοι και πλήρωμα  έχουν την ίδια φριχτή φάτσα
στη ρότα του σωφρονισμού δεμένοι...

Μάνος Στεφανάκης, Ηράκλειο 9-10-2014

Ένωση

 René Magritte, Les Amants, 1928 

Στα δεκαοκτώ αντίκρισα
το χαμόγελο της άνοιξης στο πρόσωπό σου
και παραδόθηκα.
δυο κόσμοι χωριστά που πάλεψαν να γίνουν ένας
Περιττή απόδειξη πως τα ετερώνυμα έλκονται
και στα ηλεκτρομαγνητικά
πεδία του έρωτα
Φουρτουνιασμένη θάλασσα εγώ κι εσύ στεριά
Ποθούσα το ταξίδι
ήθελες την ασφάλεια του λιμανιού.
Σε χτύπησα όπως το κύμα τα βράχια
να σε σμιλέψω
να σε φέρω στα μέτρα μου
με την αφέλεια παιδιού που αγνοεί
πως το δοχείο δίνει πάντα το σχήμα στο νερό
κι ας δείχνει αθώα ευάλωτη η στεριά
κι ας θορυβεί με παφλασμούς  το κύμα
Συμβιβασμός το τίμημα της αγάπης
μια νησίδα στη μέση του Ωκεανού
ποτισμένη από την αρμύρα του ταξιδιού
ριζωμένη βαθιά στα πετρώματα της καρδιάς
όπως το δέντρο στη γη
Δεν θα μάθουμε ποτέ ποιος είχε δίκιο
γιατί ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω
κι ο άνθρωπος είναι οι επιλογές του
που τις επιλέγει ή τον επιλέγουν
-δεν έχει σημασία-
Αντιστρέψαμε τους φυσικούς νόμους
ομώνυμα γίναμε στο αμόνι του χρόνου
που δεν απωθούνται
αλλά έλκονται
Στα σαράντα πια
αφού περάσαμε απ' τα σαράντα κύματα της αγάπης
εσύ παρέμεινες στεριά ακλόνητη
οπλισμένη με το πείσμα του βράχου
κι εγώ ντύθηκα ουρανός
χαμένος στην ασάφειά μου
κι όπως μας βλέπει κανείς από μακριά γελιέται
και θαρρεί πως είμαστε ένα
Ή μήπως δεν γελιέται;
Έτσι όπως έχουμε φορέσει ο ένας το πρόσωπο του άλλου
Έτσι όπως τα μάτια μας μιλούν χωρίς να βγει κουβέντα
Έτσι που την ψυχή μας δονούν οι ίδιοι πόθοι
έτσι που γίναμε, κατά που λέει κι ο Πλάτων,
ανδρόγυνο σωστό!

Μάνος Στεφανάκης, Ηράκλειο 25-6-2014

Προφάσεις εν αμαρτίαις

Rene Magritte  The Infinite Recognition 1963

Δεν έχεις πια την πολυτέλεια να μιλάς
Τα λόγια φαντάζουν προφάσεις εν αμαρτίαις
όταν δίπλα σου συνθλίβεται η ζωή
Ίσως και να πικραίνουν τ' αυτί περισσότερο
από την αποκρουστική  σιωπή
που ζυγιάζει υστερόβουλη
πού θα γείρει η πλάστιγγα
για να βροντοφωνάξει το ave Caesar
ή για να ψελλίσει το ουαί τοις ηττημένοις.
Έτσι είναι, φίλε μου
Ο πόλεμος ξεκινά πάντα στα λόγια
Πρώτα σου ζητούν γη και ύδωρ
κι έπειτα ακολουθούν  οι συζητήσεις
για το φρόνιμο Ναι ή το μεγάλο Όχι.
Όταν όμως ακούς από το βάθος τα άρβυλα των λεγεωνάριων
όταν φτάνουν στα αυτιά σου οι κλαγγές των όπλων
όταν μυρίζεις το αίμα των νεκρών
επιλέγεις στρατόπεδο και πολεμάς.
Δεν μιλάς
Πολεμάς.
Για αυτό σου λέω,
μη με καθυστερείς αναγκάζοντάς με να σου μιλώ
Το χρέος με καλεί σε δράση
Εσύ απλώς διάλεξε στρατόπεδο και πολέμα
Αλλιώς παραδώσου στη σιωπή των πολλών
ελπίζοντας στη γενναιοδωρία των νικητών.
Δε θα σαι δα ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος!

Μάνος Στεφανάκης 20-6-2014

Το τέλος των μύθων

"Ο μύθος κρύπτει νουν αληθείας" Ανδρέας Κάλβος, Ωδαί, Εις Σάμον 

The End of Mythology, Francesc Camos

Και τώρα τι θα πούμε στα παιδιά;
Οι αρχαίοι μύθοι πέθαναν,
νέοι δεν γεννιούνται πια.
Οι ιεροφάντες τράβηξαν τα πέπλα των μύθων
τα τύλιξαν ευλαβικά σαν σάβανο στο σώμα τους
και παραδόθηκαν στα σαγόνια του χρόνου
στα γρανάζια μιας  εποχής ανελέητης,
βιομηχανικής,
μεταμοντέρνας,
ιερόδουλης
Παρέδωσαν και τα σκήπτρα τους στο hollywood
την αλήθεια τους στα παραμορφωτικά φλας
και σε τρισδιάστατα γραφικά

Κι έτσι διαθέτουμε πλέον από μύθους μόνο αστικούς
και μπύρας ίσως.
Κατανάλωση ακατάσχετου τρόμου
παραλυτική του νου και των άκρων
Ή μικρή ανάπαυλα δροσιάς
σε ένα κόσμο με πολλή ξηρασία
Και οι δυο τους ακατάλληλοι για ανηλίκους.

Απέμειναν τουλάχιστον τα παραμύθια, θα μου πεις,
με δράκους και βασιλοπούλες
και happy end
...Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα...
-Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;
-Πριγκίπισσα!

Ψέμα! Ποτέ η ζωή δεν έχει happy end
Η ζωή τρέφεται με ζωή κι ελπίδες
Το πολύ πολύ να έζησαν αυτοί καλά
κι εμείς να παρηγορηθήκαμε με κλεμμένα όνειρα
ωτακουστές μιας παραμυθένιας ευτυχίας ,
επιλήσμονες μιας βιωμένης μιζέριας
δοσμένοι σε μια φευγαλέα χαύνωση,
μέχρι να μας ξυπνήσει ξανά μια άλλη απορία
ώσπου να χτυπήσουμε πάλι σε τοίχο
μέχρι να σβήσει και το τελευταίο κερί της νύχτας
ώσπου να σταματήσουν όλοι οι δείκτες.

Και τότε τι θα πούμε στα παιδιά;
Δε βλέπω άλλο να μας μένει
από τη μόνη γλώσσα που πια καταλαβαίνουμε:
"Live your myth in Greece"

Στο κάτω της γραφής, 
ας το εκλάβουν ως τραγική ειρωνεία 
σαν ένα είδος κάθαρσης
τούτοι οι εκκολαπτόμενοι τραγικοί ήρωες,
όταν έρθουν κι εκείνοι ενώπιοι ενωπίω
με το αποκρουστικό πρόσωπο του Μινώταυρου
στους λαβυρίνθους του μέλλοντος

Μάνος Στεφανάκης 19-6-2014

Δούρειος Ίππος

photo:Mariano Villalba

"Δαναοί Αθηνά χαριστήριον"

                                                                                             Στον Λουκά

Ξέρω πως ένιωσες
Βαρύ φορτίο ο κόντρα ρόλος
Σένα σου έπρεπε στην απλωσιά των λιβαδιών
τον άνεμο να παραβγείς στο τρέξιμο
Στα καθαρά νερά του ποταμού τη δίψα σου να σβήσεις
Την ησυχία του πρωινού οι οπλές σου να χαλάσουν
Κι αν έπρεπε να μπεις στη δούλεψη του ανθρώπου
δαμασμένο
ας έκανες με το άροτρο τον κάμπο να καρπίσει
να πρασινίσει η γη
να κοκκινίσουν τα μάγουλα των παιδιών
να μερέψει η μάνα.
Ή έστω ας ήσουν ξύλινο αλογάκι σε παιδική χαρά
να 'ρχονται τα παιδιά των ανθρώπων να παίζουν μαζί σου
κι από πλάι σου να ξεμακραίνουν
μόνο με παρακάλια ή φοβέρες γονιών πολυάσχολων

Μα δε σου έλαχε αυτός ο κλήρος

Δώρο σε φτιάξαν του θανάτου
Έφερες στην κοιλιά σου το κακό
κι ας είχες μόλις γεννηθεί
κι ας προσπαθούσες μερόνυχτα να το αποβάλεις
κάτω από τα τείχη του κάστρου
Τη νύχτα της καταστροφής
ανάμεσα σε πτώματα διαμελισμένα
σε είδαν να τσουλάς πάνω στις ρόδες σου
ελαφρωμένο από το βάρος το ανθρώπινο,
με το χαλινάρι σου στο χέρι της Ερινύας
Κι ο κρότος που έκανε το ξύλινο κουφάρι σου
καθώς δοκίμαζε των βράχων την σκληράδα
μες τον αχό της μάχης χάθηκε.

Το ίδιο και η θυσία σου
Μπορεί να πέθανες μα έμεινε η ιδέα
Και μπήκε σε άλλα σχήματα, άλλες μορφές
με το ίδιο πάντοτε όνομα
Συνώνυμη του δόλου
Και κάπως έτσι επέζησες
απαλλαγμένο από τον όγκο σου
προκλητικό κι ασώματο
να δοκιμάζεις την εύπιστη απληστία του ανθρώπου
Και δεν χρειάζεται να γκρεμιστούν τείχη για να εισβάλεις,
(άλλωστε τείχη δεν υπάρχουν πια)
Της απάτης η μηχανή δουλεύει
με πένες και μικρόφωνα πληρωμένα
με λόγια και υποσχέσεις ψεύτικες
με οπτικές ίνες υψηλής ταχύτητας.
Ασύλληπτης. Αρκεί ένα κλικ

Κι από το βάθος των αιώνων μόνη ελπίδα
η φοβερή μαντεία της Κασσάνδρας
Σήμα κινδύνου για όποιον το λαμβάνει
τα λόγια του Λαοκόοντα
"Φοβού τους  Δαναούς και δώρα φέροντας",
που μόλις πια ακούγονται

Μάνος Στεφανάκης, Ηράκλειο 18-6-2014

Η γεωμετρία του τρόμου (Το αίνιγμα της Σφίγγας)

Salvador Dali,Old Age, Adolescence, Infancy (The Three Ages),1940

-Τί εστιν ό μίαν έχον φωνήν τετράπουν και δίπουν και τρίπουν γίνεται;*

-Άνθρωπον κατέλεξας!

Και ούτως πως το έλυσες το αίνιγμα

Ή τουλάχιστον έτσι νόμισες

Εσύ, ο άνθρωπος με τα πρησμένα πόδια

Πως βγήκες νικητής στη μελέτη του θανάτου

το μυστήριο της ύπαρξης λύνοντας 

Τα όρια του ανθρώπου μετρώντας

τους  κύκλους της ζωής χαράζοντας:

Γέννηση, ακμή και πτώση.

Είχες ακόμα πάνω σου τη λάσπη της δημιουργίας

Όταν δεμένο απ' τα σφυρά σε πέταξαν στον Κιθαιρώνα

Κι  όταν ακμαίος κι αλαζόνας μπροστά στο τέρας στάθηκες

είχες σκοτώσει τον ίδιο τον πατέρα σου

τα ίσα αποδίδοντας

Την παρακμή ωστόσο ακόμα δεν την ήξερες

Τον κύκλο αυτό το ίδιο σου το χέρι θα τον χάραζε

με ακρίβεια διαβήτη

που o φθόνος των θεών σου εγχείρισε.

Στο κέντρο εσύ,

Θύτης και θύμα

Κυνηγός και θήραμα

Αίνιγμα και λύση

Η γεωμετρία του τρόμου.

Και μόνο εκεί στο δρόμο για το άλσος των Ευμενίδων

γέρος και κουρελής

με τρίτο πόδι το χέρι της κόρης σου

με τη λάσπη της λήθης στο πρόσωπο

( χους ει και εις χουν απελεύσει!)

σκέφτηκες

πως ίσως τελικά  να μην υπήρχε η Σφίγγα

Ίσως να ήταν της ψυχής σου ο δαίμονας

που ζήτησες να θάψεις στα βάθη του ασυνείδητου 

 πετώντας την στην άβυσσο.

Για αυτό και σε εκδικήθηκε

Και σένα κι όλους τους ομοίους σου.

Γιατί κι από την άβυσσο  το φοβερό το τέρας

ολοζώντανο μας μελετά ακόμη στοιχειώνοντας το βίο μας,

εξετάζοντάς μας στο θάνατο

 Δεν  θυμάται πια το πρόσωπο σου, Οιδίποδα

Έχει ξεχάσει τα λόγια των Μουσών

που περιγράφουν το τέλειο αίνιγμα

Μόνο ρωτά όποιον κάνει το λάθος ευήκοον ους να στήσει

Και το αίνιγμα ετούτη τη φορά

 είναι μια μόνο λέξη,

η απάντηση σου Οιδίποδα,

 ένοχε  κι αθώε μου εαυτέ,

μια μόνο λέξη:

Άνθρωπος...

Μάνος Στεφανάκης, Ηράκλειο 16-6-2014

*Ψευδο- Απολλόδωρος, Βιβλιοθήκη, 3,53, 2-3

Άλλη εκδοχή:

καὶ τὸ τῆς Σφιγγὸς δὲ αἴνιγμα Ἀσκληπιάδης ἐν τοῖς 

Τραγῳδουμένοις τοιοῦτον εἶναί φησιν·

ἔστι δίπουν ἐπὶ γῆς καὶ τέτραπον, οὗ μία φωνή,

καὶ τρίπον, ἀλλάσσει δὲ φύσιν μόνον ὅσσ' ἐπὶ γαῖαν

ἑρπετὰ γίνονται καὶ ἀν' αἰθέρα καὶ κατὰ πόντον·

ἀλλ' ὁπόταν πλείστοισιν ἐρειδόμενον ποσὶ βαίνῃ,

ἔνθα τάχος γυίοισιν ἀφαυρότατον πέλει αὑτοῦ.

Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί βιβλίο 10, 83,37-41

Η απάντηση του Οιδίποδα είχε ως εξής:

Κλῦθι καὶ οὐκ ἐθέλουσα, κακόπτερε Μοῦσα θανόντων, φωνῆς ἡμετέρης, σὸν τέλος. ἀμπλακίης. ἄνθρωπον κατέλεξας, ὃς ἡνίκα γαῖαν ἐφέρπει πρῶτον ἔφυ  τετράπους νήπιος ἐκ λαγόνων γηραλέος δέ πέλων τρίτατον <πόδα> βάκτρον ἐρείδιο αὐχένα φορτίζων, γήραϊ καμπτόμενος

Σχόλια στον Ευριπίδη

Δάσκαλος σε απορία

Photo:Ben Goossens

Διαβάζει στα μάτια τους το αλφαβητάρι της πλήξης

Συλλαβίζει στα χείλη τους το αναγνωστικό της  οργής

Μελετά στα πρόσωπά τους το λήμμα «γιατί»

Σπουδάζει στην πράξη την άλυτη εξίσωση

Τώρα μαθητεύει κι αυτός στα θρανία της ενοχής

ελπίζοντας σε μια τιμωρία λυτρωτική,

όπως ο κατά συρροή δολοφόνος μεθοδεύει  τη σύλληψη του

ή όπως το παιδί που πάτησε το λόγο του εκλιπαρεί την επίπληξη του πατέρα.

Τώρα συναλλάσσεται καθημερινά κι αυτός  σε τράπεζα θεμάτων

Κατάθεση κι ανάληψη ψυχής

Μόνιμο χρεωστικό υπόλοιπο συνείδησης

στους τραπεζικούς λογαριασμούς του.

Στα αμφιθέατρα της νιότης  έγραφε στους τοίχους το ωραίο σύνθημα

«Η φαντασία στην εξουσία»

Στις τάξεις της ενηλικίωσης έγινε πληρωμένος  δολοφόνος της

Στους δρόμους της οργής  έστηνε οδοφράγματα στη σοβαροφάνεια

" Ένα γέλιο θα σας θάψει"

Και τώρα αναζητά το δικό του νεκροθάφτη

στα τελευταία θρανία της τάξης

Μάταια.

Θυμάται  που ήθελε την τάξη του καράβι

τη φαντασία πυξίδα στο σεργιάνι του κόσμου

το Σπαθί του Ωρίωνα ή το Σταυρό του Νότου πλοηγό

για να μη χάσει ούτε στιγμή τη ρότα  

για τη γη της επαγγελίας.

Την είχε υποσχεθεί στους μαθητές

κι ας μην το ήξεραν.

Και  κάπως έτσι, να, κατέληξε κομπάρσος -πρωταγωνιστής

σε ανόητη παράσταση για  έναν ρόλο

Με θεατές αδιάφορους

Με χορηγούς επικίνδυνους

Με μέντορες υστερόβουλους

Στο τέλος της ώρας το κουδούνι ηχεί αναστάσιμα.

Πετά  το προσωπείο της υποκρισίας

και χύνεται στους δρόμους

ουρλιάζοντας

Τον βρίσκει η νύχτα!

Μάνος Στεφανάκης Ηράκλειο 15-6-2014

Κυνηγώντας Χίμαιρες

Ben Goossens

Κάποτε πίστεψε πως θα άλλαζε τον κόσμο
μετά παρηγορήθηκε στη σκέψη να αλλάξει το μικρόκοσμο του
στο τέλος ορκίστηκε να μην αλλάξει ποτέ ο ίδιος
Μα τώρα βλέπει στον καθρέφτη έναν ξένο
με κεφάλι λέοντος
σώμα κατσίκας
κι ουρά φιδιού.
Και τι να περιμένει πια;
Ο Πήγασος ανελήφθη στους ουρανούς
Κι ο  Βελλερεφόντης , ένας σακάτης με σύνταξη αναπηρική .
Εν τέλει αποκρυπτογραφεί τον Νίτσε χωρίς ευφημισμούς:
ό τι δεν σε σκοτώνει
απλώς παίρνει από πάνω σου
μια φλούδα ανθρωπιάς.

Μάνος Στεφανάκης Ηράκλειο 14-6-2014

Τέσσερις εποχές

Με τα πρωτοβρόχια
ήρθαν τα πρωτογενή πλεονάσματα
κατακόκκινα από την αφρικάνικη σκόνη,
αιματοβαμμένα
στο χρώμα της αστερόεσσας.
Με τα πρώτα χιόνια επικυρώθηκαν από γηραιούς Ευρωπαίους
και νεοπαγείς οίκους αξιολόγησης,
 αντίδωρο μικρό σε όσους κρυώνουν,
όσο χωράει η χούφτα μιας παλάμης
κατάθεση ανώφελης συγγνώμης.
Την άνοιξη εξοφλήθηκαν αρμοδίως
από ανθρώπους δίχως μνήμη
που δεν τρέμουν πια
παρά μόνο οι καρδιές τους .
Το πρώτο καλοκαιρινό μελτέμι
τα σκόρπισε ξανά στο μπλε του Αιγαίου...

Μάνος Στεφανάκης,  Ηράκλειο 10-06-2014

Οικο-γεωγραφία κλειστού χώρου ή Οι σκλάβοι στα δεσμά τους

Photo:Michael Vincent Manalo

ἐν ταύτῃ ἐκ παίδων ὄντας ἐν δεσμοῖς καὶ τὰ σκέλη καὶ τοὺς αὐχένας,
ὥστε μένειν τε αὐτοὺς εἴς τε τὸ πρόσθεν μόνον ὁρᾶν,
κύκλῳ δὲ τὰς κεφαλὰς ὑπὸ τοῦ δεσμοῦ ἀδυνάτους περιάγειν… Πλάτωνος Πολιτεία Ζ, 514α-514b.

Στο καθιστικό Νεοπλατωνικοί δεσμώτες σε ηλεκτρονική έκδοση
Παρακολουθούν συνταγές μαγειρικής και reality
Σε οθόνες smart tv
Πολυτροπικά εκστασιασμένοι.
Κίνηση χεριού δεξιά: αλλαγή καναλιού
Κούνημα δακτύλων πάνω: δυνάμωμα έντασης
Αίσθηση μιας λανθάνουσας ελευθερίας,
Aμετάκλητα χαμένης.
Στην κουζίνα καλογυαλισμένες οι κατσαρόλες στο ράφι
Καιρό τώρα. Απαστράπτουσες στα φώτα Led της οροφής
Από καθαρό ατσάλι, Made in Germany.
Και οι συσκευές το ίδιο.
Στην τραπεζαρία οι καρέκλες ορφανές
Απόδειξη της πιο τρανής σπατάλης
Σε χρήση διακοσμητική κατά το μάλλον ή ήττον.
Φίλοι πια μόνο στο facebook.
Χιλιάδες φίλοι.
Οι περισσότεροι άγνωστοι ή απλώς γνωστοί
Διακονούν τη λανθάνουσα μνήμη μιας χαμένης συντροφικότητας
Γενετικά τροποποιημένης.
Κι η προγιαγιά στο σαλόνι επιμένει να απαντά στην τηλεόραση!
-Αχ γιαγιά, πρέπει επιτέλους να σταματήσεις,
Πότε θα καταλάβεις πια ότι πέθανες.
Κι εσύ κι ο κόσμος σου.
Αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας!

Μάνος Στεφανάκης,  Ηράκλειο 09-06-2014

Μυθιστόρημα ή προσωπική μυθολογία

Ben Goossens,  Look at the bright side of life

Δεν ξέρω αν ήρθε το τέλος της ιστορίας
ξέρω μόνο πως τίποτα δε μας δίδαξε
κι ας λένε οι σοφοί.
Ίσως πάλι να είναι στη φτιάξη του ανθρώπου
 να παραδίδεται στην προθυμία του κάθε επιμηθέα
Ο Προμηθέας άλλωστε ξέρει να περιμένει.
Για αυτόν δουλεύει ο χρόνος.
Σωτήρας και φιλάνθρωπος  θα δοξαστεί ως μέγας ευεργέτης
την κρίσιμη ώρα.
Όπως την πρώτη φορά που σαν Μεσσίας
 θυσιάστηκε για των βροτών το γένος
και πλήρωσε, καθώς διδάσκει ο μύθος,
 χειρότερα κι απ'  το Χριστό το κρίμα του.
Τα δώρα στους ανθρώπους.
Για αυτούς δεν ήταν.

Ωστόσο ο μύθος είναι σκάρτος:
αν ήταν τέτοιος
ποια ασύγγνωστη επιπολαιότητα
 ποια δολερή ιδιοτέλεια
τον έσπρωξε να  εμπιστευτεί τη μοιρασιά στον άνδρα της Πανδώρας;
Έπρεπε από την αρχή να το προβλέψει, αν ήταν όντως Προμηθέας.
Αλλά δεν ήταν.
Ένας αγύρτης ήταν σαν κι άλλους που αποκαλούν μεγάλους ευεργέτες
Στη δύση της ζωής τους πια προσφέρουν μια μπουκιά ουρανό σε κείνους που τον στέρησαν.

Και τώρα εμείς, κυνηγοί του ουρανού, τραγικοί επιμηθείς,
με μόνο οδηγό το πάθος μάθος
ταξιδιώτες του Χάους
ταλαντευόμαστε  τραγικά ανυποψίαστοι,
 στο χείλος της αβύσσου,
ανιστόρητοι
 το πανάρχαιο πεπρωμένο εκπληρώνοντας.

Από τις στάχτες του αναγεννιέται ο άνθρωπος.

Μάνος Στεφανάκης,  Ηράκλειο 08-06-2014

Αισιοδοξία

Vladimir Kush, Sunrise by The Ocean

Μπήκε η ιδέα μας σε σώμα πυγμαίου

μίκρυνε η ματιά μας στο διάνυσμα μιας μέρας

ψάχνει η ελπίδα το σχήμα του σωτήρα

απεγνωσμένα.

Κι όμως, στο πιο βαθύ σκοτάδι 

χαράζει υπέροχα το φως της καινούριας μέρας.

Μάνος Στεφανάκης,  Ηράκλειο 07-06-2014

Νόμιμον

Karen Serfinski, The Lawyer Statue of Freedom

Λέξη καρκινική.
Η ανάγνωσή της πάντα στη φορά του θύτη
από  δεξιά προς τα αριστερά ,
καταθλιπτικά μονότονη.
Η ηχώ της στη  φορά του θύματος
από  αριστερά προς τα δεξιά,
απατηλά γοητευτική.
Όλο υποσχέσεις.
Σαν τα τραπουλόχαρτα που κοιτούν όλους τους παίκτες.
 Ένας τους θα κερδίσει.

Στο μεταξύ ο ήλιος της δικαιοσύνης παραμένει νοητός.

Λέξη καρκινική
σε ολική μετάσταση στο σώμα της κοινωνίας
βυσσοδομεί σε υγιή κύτταρα.
Δεν ξεχνά το θύτη. Δεν συγχωρεί το θύμα.
Ανίατη στο νυστέρι,
ανθεκτική στα αντιβιοτικά του πλήθους
δολοφονεί το δίκιο.
Και τότε και πάντα.

«ΝΙΨΟΝ ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ. ΜΗ ΜΟΝΑΝ ΟΨΙΝ»

Ζητούνται επειγόντως αντισώματα στο χώρο της ηθικής!


Μάνος Στεφανάκης,  Ηράκλειο 04-06-2014

Μάθημα γραμματικής

Στην  Ντιάνα

René Magritte,Golconda,Λάδι σε μουσαμά,1953

Οι πτώσεις των πολύ "ουσιαστικών".

Ονομαστική

Η πτώση του υποκειμένου. Του χαμένου υποκειμένου,

σε αριθμούς και στατιστικές

σε κέρδη και ζημιές πολυεθνικών.

Του υποκειμένου δίχως όνομα, σαν ήρωας  στη Δίκη του Κάφκα

Φάντασμα του εαυτού της

όπως  το θλιβερό σαρκίο του νεκρού σε ταινία απέθαντων δεύτερης διαλογής

Παρατημένη.

(Δύσκολη υπηρεσία το μέγα ψέμα αλήθεια να βαφτίσεις!)

Του υποκειμένου λοιπόν.  Να το κρατήσετε!

Του χαμένου υποκειμένου.

Γενική

Του γένους πτώση.

Σήμερα πια του κτήτορα κυρίως. Του ενός ή των λίγων. Όχι όλων.

Πρωθιέρεια σε χρηματιστηριακά γραφεία

Και γκισέ τραπεζών

Σε χρήση αποκλειστική στο μέλλον.

Ίσως και ολίγον διαιρετική…στα πλήθη.

Δοτική Χαρίεσσα,

Πτώση της προσφοράς.

Του δοσίματος.

Ή αν προτιμάτε του χαμού

δοθέντος ότι εχάθη, στα αζήτητα.

Καιρός γαρ του θερίζειν.

Αφαιρετική

Πτώση του πόνου, της απώλειας,

Καταραμένη, της απληστίας.

Δεν άνθισε στη γλώσσα που ιστορώ  

Η αιδώς ο λόγος.

Αιτιατική

Πτώση του αντικειμένου

Του σύστοιχου και του παθητικού. Όλων μας η πτώση.

Και η κατάπτωση ασφαλώς

Κλητική

Πτώση ορθή με το Ω το μέγα, της επαφής

Θεραπαινίδα της ζεστασιάς

Ελπίδα κάποιας  μελλοντικής ανάτασης.

Κάπου την φύση μας να ξαναβρούμε μας καλεί .

Να το κρατήσετε.

Της φύσης που απωλέσαμε.

Της ονομαστικής, ήτοι του υποκειμένου…

Μάνος Στεφανάκης,  Ηράκλειο 02-06-2014

Υποκρισία ή ο Ανθρωπισμός ως έκθεση ιδεών

            
 Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί. Κατά Ματθαίον, 23, 13

“Censorship Hypocrisy”, oil on canvas, 36″x48″, Leo Mazzeo.

Παραπαίουσα η Λέξη

ακροβατεί στα χείλη μισανθρώπων,

όπως  ταλαντεύεται ο αυτόχειρας, εξαίσια, την ύστατη στιγμή

σε περβάζι ουρανοξύστη

πριν βάψει με το χρώμα της ζωής

 το γκρίζο της ασφάλτου.

Όπως ο άνεργος που έκανε το σώμα του εκκρεμές,

ανάμεσα σε γραφεία ευρέσεως εργασίας

και σε ουρές συσσιτίων,

με το στομάχι ελαφρύ και την καρδιά μολύβι.

Μαχαίρι δίκοπο η Λέξη,  πληγώνει 

όπως το βλέμμα του παιδιού στα άδεια χέρια της μάνας,

όπως κακοφορμίζει η πληγή σε σώμα αρρώστου που δε δέχτηκε το φάρμακο,

ή όπως περονιάζει την ψυχή του άστεγου το κρύο.

Θαμμένη η Λέξη στης γλώσσας τη χωματερή,

εκεί που τώρα κάποιοι βγάζουν το ψωμί τους...

Μα φτάνει πια χαλάμε την εικόνα! Τι νόημα έχουν τώρα πια οι λέξεις; 

Τέτοια δεν τα αντέχει, εξάλλου, ο ανθρωπισμός μας .

Κι ύστερα, δεν ήταν παρά μια ιδέα. 

Κακή ίσως, μα ιδέα!

Όχι στην ίδια τη ζωή ζητούμενο βεβαίως

αλλά σε έκθεση ιδεών,

που εκτέθηκε και -Τι ειρωνεία!- την ίδια τη ζωή εκθέτει!

(Υστερόγραφο λαϊκό με τη μορφή απορίας: 
Πώς να μιλήσεις για σκοινί σε σπίτι κρεμασμένου;)

                                         Μάνος Στεφανάκης,  Ηράκλειο 28-5-2014