Παραρλάμα

Υποκρισία ή ο Ανθρωπισμός ως έκθεση ιδεών

            
 Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί. Κατά Ματθαίον, 23, 13

“Censorship Hypocrisy”, oil on canvas, 36″x48″, Leo Mazzeo.

Παραπαίουσα η Λέξη

ακροβατεί στα χείλη μισανθρώπων,

όπως  ταλαντεύεται ο αυτόχειρας, εξαίσια, την ύστατη στιγμή

σε περβάζι ουρανοξύστη

πριν βάψει με το χρώμα της ζωής

 το γκρίζο της ασφάλτου.

Όπως ο άνεργος που έκανε το σώμα του εκκρεμές,

ανάμεσα σε γραφεία ευρέσεως εργασίας

και σε ουρές συσσιτίων,

με το στομάχι ελαφρύ και την καρδιά μολύβι.

Μαχαίρι δίκοπο η Λέξη,  πληγώνει 

όπως το βλέμμα του παιδιού στα άδεια χέρια της μάνας,

όπως κακοφορμίζει η πληγή σε σώμα αρρώστου που δε δέχτηκε το φάρμακο,

ή όπως περονιάζει την ψυχή του άστεγου το κρύο.

Θαμμένη η Λέξη στης γλώσσας τη χωματερή,

εκεί που τώρα κάποιοι βγάζουν το ψωμί τους...

Μα φτάνει πια χαλάμε την εικόνα! Τι νόημα έχουν τώρα πια οι λέξεις; 

Τέτοια δεν τα αντέχει, εξάλλου, ο ανθρωπισμός μας .

Κι ύστερα, δεν ήταν παρά μια ιδέα. 

Κακή ίσως, μα ιδέα!

Όχι στην ίδια τη ζωή ζητούμενο βεβαίως

αλλά σε έκθεση ιδεών,

που εκτέθηκε και -Τι ειρωνεία!- την ίδια τη ζωή εκθέτει!

(Υστερόγραφο λαϊκό με τη μορφή απορίας: 
Πώς να μιλήσεις για σκοινί σε σπίτι κρεμασμένου;)

                                         Μάνος Στεφανάκης,  Ηράκλειο 28-5-2014