Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει

όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα

έβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω

πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες...

Παρασκευή 30 Μαΐου 2014

Υποκρισία ή ο Ανθρωπισμός ως έκθεση ιδεών
            
 Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί. Κατά Ματθαίον, 23, 13

“Censorship Hypocrisy”, oil on canvas, 36″x48″, Leo Mazzeo.
Παραπαίουσα η Λέξη
ακροβατεί στα χείλη μισανθρώπων,
όπως  ταλαντεύεται ο αυτόχειρας, εξαίσια, την ύστατη στιγμή
σε περβάζι ουρανοξύστη
πριν βάψει με το χρώμα της ζωής
 το γκρίζο της ασφάλτου.
Όπως ο άνεργος που έκανε το σώμα του εκκρεμές,
ανάμεσα σε γραφεία ευρέσεως εργασίας
και σε ουρές συσσιτίων,
με το στομάχι ελαφρύ και την καρδιά μολύβι.

Μαχαίρι δίκοπο η Λέξη,  πληγώνει 
όπως το βλέμμα του παιδιού στα άδεια χέρια της μάνας,
όπως κακοφορμίζει η πληγή σε σώμα αρρώστου που δε δέχτηκε το φάρμακο,
ή όπως περονιάζει την ψυχή του άστεγου το κρύο.

Θαμμένη η Λέξη στης γλώσσας τη χωματερή,
εκεί που τώρα κάποιοι βγάζουν το ψωμί τους...

Μα φτάνει πια χαλάμε την εικόνα! Τι νόημα έχουν τώρα πια οι λέξεις; 
Τέτοια δεν τα αντέχει, εξάλλου, ο ανθρωπισμός μας .
Κι ύστερα, δεν ήταν παρά μια ιδέα. 
Κακή ίσως, μα ιδέα!
Όχι στην ίδια τη ζωή ζητούμενο βεβαίως
αλλά σε έκθεση ιδεών,
που εκτέθηκε και -Τι ειρωνεία!- την ίδια τη ζωή εκθέτει!

(Υστερόγραφο λαϊκό με τη μορφή απορίας: 
Πώς να μιλήσεις για σκοινί σε σπίτι κρεμασμένου;)

                                         Μάνος Στεφανάκης,  Ηράκλειο 28-5-2014



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου