Υποκρισία ή ο Ανθρωπισμός ως έκθεση ιδεών
Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί. Κατά Ματθαίον, 23, 13
 |
| “Censorship Hypocrisy”, oil on canvas, 36″x48″, Leo Mazzeo. |
ακροβατεί στα χείλη μισανθρώπων,
όπως ταλαντεύεται ο αυτόχειρας, εξαίσια, την ύστατη στιγμή
σε περβάζι ουρανοξύστη
πριν βάψει με το χρώμα της ζωής
το γκρίζο της ασφάλτου.
Όπως ο άνεργος που έκανε το σώμα του εκκρεμές,
ανάμεσα σε γραφεία ευρέσεως εργασίας
και σε ουρές συσσιτίων,
με το στομάχι ελαφρύ και την καρδιά μολύβι.
Μαχαίρι δίκοπο η Λέξη, πληγώνει
όπως το βλέμμα του παιδιού στα άδεια χέρια της μάνας,
όπως κακοφορμίζει η πληγή σε σώμα αρρώστου που δε δέχτηκε το φάρμακο,
ή όπως περονιάζει την ψυχή του άστεγου το κρύο.
Θαμμένη η Λέξη στης γλώσσας τη χωματερή,
εκεί που τώρα κάποιοι βγάζουν το ψωμί τους...
Μα φτάνει πια χαλάμε την εικόνα! Τι νόημα έχουν τώρα πια οι λέξεις;
Τέτοια δεν τα αντέχει, εξάλλου, ο ανθρωπισμός μας .
Κι ύστερα, δεν ήταν παρά μια ιδέα.
Κακή ίσως, μα ιδέα!
Όχι στην ίδια τη ζωή ζητούμενο βεβαίως
αλλά σε έκθεση ιδεών,
που εκτέθηκε και -Τι ειρωνεία!- την ίδια τη ζωή εκθέτει!
(Υστερόγραφο λαϊκό με τη μορφή απορίας:
Πώς να μιλήσεις για σκοινί σε σπίτι κρεμασμένου;)
(Υστερόγραφο λαϊκό με τη μορφή απορίας:
Πώς να μιλήσεις για σκοινί σε σπίτι κρεμασμένου;)
Μάνος Στεφανάκης, Ηράκλειο 28-5-2014
