Μεταξύ Αμφίπολης και Αντικυθήρων .Ένα ποίημα πάνω σε ξένο στίχο

Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει
μεταξύ Αμφίπολης και Αντικυθήρων
με σημαία ευκαιρίας το αρχαίο κάλος,
μόνη αποσκευή τις ψευδαισθήσεις της
Η αρχαία σκουριά
οξειδώνει επικίνδυνα τη λαμαρίνα του σκάφους
και τα μυαλά των ανθρώπων
Σκάβουμε το λόφο
Κατεβαίνουμε στο βυθό
μια διαρκής κατάβαση στον Άδη
σε υπόγειους τάφους και θαλάσσια ναυάγια
Όλη η Ελλάδα ακουμπάει σε έναν τάφο
Είναι κι αυτός ένας τρόπος να ορίσεις τη ζωή
όταν μέσα σου έχεις πεθάνει
και τα μαλλιά των πεθαμένων στα χέρια
μοιάζουν με αλυσίδες που σε τραβούν στην άβυσσο

Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει
ανάμεσα σε ασύλητους θησαυρούς του χθες
και συλημένες ελπίδες του αύριο
τα αρχαία νομίσματα των ανασκαφών
δεν περνάνε στις αγορές του κόσμου
και στις λερές παλάμες των αρχαιοκάπηλων
βλασταίνει η οργή των νεκρών
Το αρχαϊκό μειδίαμα των κούρων
ειρωνεύεται την αφέλειά μας
ή προοικονομεί απλώς μια ετεροχρονισμένη εκδίκηση
όπως τους κοιτάζεις
και θέλεις να τους βγάλεις από τη μακαριότητα του χρόνου
και να ρωτήσεις γιατί
Μα πώς να μιλήσεις στα αγάλματα
αν δεν έχεις τη σπίθα του κεραυνού στο βλέμμα;

Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει
στις συμπληγάδες του χρόνου
χορταίνοντας τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη με τα παιδιά της
χωρίς ίχνος της αρχαίας κυδιάνειρας τρέλας
Όχι, το τρελοβάπορο του Ελύτη δεν υπάρχει πια
στις παρειές του φέρει τώρα το όνομα ΑΓ. ΩΝΙΑ*
καπεταναίοι και πλήρωμα  έχουν την ίδια φριχτή φάτσα
στη ρότα του σωφρονισμού δεμένοι...

Μάνος Στεφανάκης, Ηράκλειο 9-10-2014